Փայտե ու ճռռացող մի ամբողջ հիշողություն եմ նվիրել քեզ՝փայտե ու ճռռացող...
Արդյունքում մնաց ճեղքվող օդը որպես նվեր քամիներից, ու սենյակիցս ցնդեց քո օծանելիքի բույրը,որ ձուլվել էր մարմնիդ այնքան,այնքան...
Ճռռացող փայտե հատակի նման իմ մտքերն էլ անյուղ լինելուց ճռռում են...
Գլխացավը,մտքերիս ճռճռոցն ու մատիտը...
Տասնամյակի վաղեմության մենակության զգացումը այստեղ՝որովայնիս միջին շրջանում,որ իմ մանկության հիշողության մեջ մնացել է որպես հոգու գտնվելու վայրը...
Հավերժ երազողի կնիքը... ճակատիդ ու հոգնածությունը՝ միօրինակ ու ձանձրալի...
Անտանելի ճռռում է...
