Ինքնակենսագրական

Ես ծնվել եմ Հիպոկրատի երդումից:
Իմ էության մեջ մարդասիրությունը կուտակված է այնքան, որքան ձեր հոգիներում թախիծը, իմ երազանքները ծնվել են դրանից, իմ հոգին ամպուլայի պես փխրուն է ,թափանցիկ ու կենարար հեղուկ ունի իր մեջ:
Ես ծնվել եմ սպիտակ խալաթից, իմ մանկությունը անցել է հիվանդասենյակում:
 Բժշկական գործիքները իմ խաղալքիներն էին. խաղալիս իմ տիկնիկին դեղատոմս էի դուրս գրում:
Ես աշխարհը սկսել եմ ընկալել բժիշկների աչքերով:
Դեռևս մորս արգանդում ռացիոնալությունը խեղդել է ինձ այնքան, որ հույզերի տեղատարափը սողոսկել է իմ ՝ սաղմի յուրաքանչյուր բջիջ ու բույն դրել...
Սովորել եմ լսել մարդու գանգատները դեռ մակուց...
Հեծանիվն ու գրքերը իմ ընկերներն էին, Բիմիկն էլ, պապիկս էլ:
Ամառը ես անցկացնում էի ջրում , իսկ աշնանը դուրս էի գալիս ցամաք, որ ձմռանը չվեմ:
Պապիկս ասում էր, որ մեզնից մեկնումեկը պիտի գիտնական դառնա:
Իմ մանկությունը անցել է փայտե հատակի վրա՝ հոտը...
Գիշերները, որ բոլորը քնած էին, մեր ժամացույցը զանգ էր տալիս.մտնում էի վերմակի տակ.վախենում էի:
Աստիճաններից չէի իջնում ,այլ՝ սղղալով. կողքի ճաղերից էի իջնում :
Երեկոյան թաքնվում էի, որ պապան ինձ չտեսնի, որովհետև գիտեի, որ մեր "բերանբաց"  հարևանը էլի բողոքած կլիներ պապային, որ ես հեծիկ քշելիս մեքենայի տակ ընկնելուց եմ "պրծել":
Մեր հետևի շենքի երեխեքին հեչ չէի սիրում. չէի խաղում իրենց հետ. ընկերներ չունեի՝ քուրիկս էր: Տիկնիկների հետ կարգին չէինք վարվում ՝ ինչքան ասեղ գտնում էինք սրսկում էինք տիկնիկներին՝ ջուր:
Մի օր մեխով ծակել էի քուրիկիս ականջները ու որ պապան ջղայնանում էր ինձ վրա, ասեցի , որ  մեխը ախտահանել էի սպիրտով. պապան սկսեց ծիծաղել, իսկ ես հպարտ էի, որ "Ֆայմել  եմ" :
Պապիկը մահացավ...
Առավոտյան արթնացա, բոլորը լացում էին, ես էլ լացեցի, պապիկս էլ չկար, էլ ով էր ինձ քիթիկ-նոսիկ անելու, էլ ում հետ էի փեչի մեջ կարտոֆիլ խորովելու, էլ ով էր ինձ " անպետք տոտայի" մասին պատմելու, պապիկս էլ չկար: Առաջին կորուստ...
Հետո մյուս պապիկս,էլ ես ոչ մեկի " ճնճղուկը" չէի...
Գայանեն...
Որոշեցի , որ պետքա լավ ընկեր ունենալ, զանգեցի ու ասացի ու ունեցա...
Ամենաշատը ես սիրում էի նայել Գայանեի նկարելը ու գրելը, ձեռքի շարժումները:
Գայանեն...
Հետո...
Առաջին ու վերջին սերն իմ ...
Ու ... էլ չեմ հիշում...
Հիմա...
Ես ծնվել եմ մթությունից, լամպից ու սալյարկայից, ինձ սպասել են ուղիղ ինը ամիս...
Իմ հոգու մեջ այնքան թախիծ կա, որքան ուրախություն ձեր աչքերում...
Ես ծնվել եմ...

Ավարտի վերադասավորումը...

Տեղային անզգայացման նման մի բան եղավ. սկզբում հիշում ես բաղնիքի պատեր հիշեցնող հիվանդասենյակը, հետո բորբոսի հոտով քո անցյալը:
Անիրականի ճանապարհին հասկանում ես, որ սպասելիքները կլինիկական մահվան մեջ են, որը տևում է հավերժություն:
Ինչ-որ ճոճանակ քամուց օրորվող քեզ հիշեցնում է , որ ժամանակներ առաջ դու դեռ առջևում ունեիր  հսկայական փորձ մարդկային՝ խցկելու բբերիդ լայնացած խորշերում:
Ինչ-որ բարձրություն քեզ հիշեցնում է, որ դու ժամանակին ընկել ես:
Հետո... մաշկիդ վրա կամաց զգում ես նշտարի ՝ սենյակային ջեմաստիճանից տարբերվող սառնությունը ու առանց զգալու,տեսնում ես, որ քեզնից կաթում է կարմիր հեղուկը...
Ուժասպառ գլուխդ ետ ես գցում ու հայացքդ հառում ես առաստաղին` սպիտակ է...
Բերանումդ զգում ես արցունքի կաթիլների աղիությունը, ակնախորշերումդ կուտակվում է դեռ չզգացածի թախիծը...
Քեզնից կաթում է կարմիրը, դատարկում ես անոթներդ ... մեղքերից, հնարավոր բոլոր ելքերից , սերերից...
Դույլի մեջ կաթում ես դու կամաց-կամաց, անշտապ...
Դուրս ես հանում քո մեջ եղած կենսականը, գլուխդ էլի ետ ես գցում ու խոսում առաջին իսկ պատահած հալուցինացիայի հետ:
Սպիտակ սավանը կամաց հայտնվում է մարմնիդ վրա, չէ, դեռ չի ծածկում դեմքդ, դեռ ՝ ոչ...
Հետո հիվանդասենյակում տարածվում է մարդու սուր հոտ...
Մարմինդ սառում է, դույլը լցվում է, դեռ սավանը դեմքիդ չի հասել.տաք է ՝ դեմքդ:
Արցունքները չորացել են, աչքերումդ վերջին արևներն են...
Հիվանդասենյակը ճերմակ է մահվան պես ու ուղեղի հոտ ունի..
Սավանը դեռ դեմքիդ չի հասել, ճոճանակը օրորվում է՝ երեխա չկա, խաղահրապարակը ծածկվել է ամենաիսկական ավազով...
Դրսում քամու հետ վազում է ջերմությունը, իսկ կենսափորձը լցնում է դատարկ դույլը...
Տեղային անզգայացման նման մի բան ստացվեց...