Կանաչ

...Բունը... իմ է-ն
Ես կինն եմ նրա, ով հոգի չունի, թվում  է ՝ չունի
Կինն եմ մեկի, ով ամենուր է, ուր ասես, որտեղ է ...
Երկրպագում եմ նրա այն ուժին, որ արգանդս դեռ պիտի լիցք անի մարդկային սաղմով...
Երկրպագում եմ  ես այն սկզբերին, որ իմն էլ չէր, ինձնից առաջ էր ու իմ մեջ...
Ես գալարվում եմ նրա այն գրկում, որ անգիտակից է  ու գույներ ունի...
Ես շատերի պես չեմ նայում նրան միայն, ես տեսնում եմ այն,,,
Ես լեզու ունեմ. նա է տվել, բայց ես չեմ խոսում, ուզում եմ ասել...
Խշխշոցը  տերևների ու ծառի միջով վազող հյութերի լեզուները վհուկի նման ես պիտի սերտեմ, որ արժանի լինեմ կինը կոչվելու ...արարվածի...արևածի, արևամուտի, արևասկզբի...
Քրմուհին եմ ես այդ բաց տաճարի կանաչով օծված ու ցողահոտ...
Երկրպագում եմ... իմ է-ն, բունն իմ...
Քրմուհին եմ ես ...բնականի , բնության ուժի.
Ծաղիկները զարդերն են իմ,
Հմայքս անկատարությունից է կատարյալի պես ու բնության պես...
Ես զավակն եմ  սև  ու կոշտավուն հողակտորի...
Ու պսակված եմ հավերժ ես այն կանաչին, որ արևից  է , բուն է , բնություն...

Սև մազերով աղջիկն ու հայելին

... Իմ ու հայելու արանքում հայացքներն են նրանց, ովքեր ուրվականի պես անցան
Կուրության վարակը...
Ես նայում եմ ու չեմ տեսնում ինձ այնտեղ ՝ պատին ամրացված մեծ հսկա հայելում,
Սևը միակ գույնն է
Այս արանքների բոլոր ծեփերը փակված են միայն նրանց ստվերով, իսկ ես կույր ու սև
Սևը  արևից է
Իսկ արևը...կուրացնում է