Անապատի քամիների նման չորությունը լցրու թոքերդ, որ ջուր ըմպելուց հասարակ ջուրը քո մրոտված գիտակցություն հասնի քաղցրի տեսքով...
Քարշ տուր ինքդ քեզ դեպի այնտեղը ու թող ավազին մնա քո երկար ու քրքրված հագուստի հետքը. անզգա մարմնիդ պատկերը...
Ապագան թաղվեց ապուրի հոտով ողողված այս քաղաքում,
Քարշ տուր ոտքերդ, քարշ տուր ինքդ քեզ, տար հեռու , վերացրու օդը վերջին քեզնից...
Անկարոտ աշունը արդեն սպասում է դռան առաջ, որ դուռը բացես ու տերևներ ներս խցկի, աներես ծերունու պես իր գոյությունը քեզ պարտադրի, ներսդ ճղոտի ու թողնի հեռանա:
Հետո.. վերադարձ դեպի ծխապատ այս քաղաքը, վառարանախեղդ այս միջավայրը, դեպի այս քնկոտ անցյալը...
Կողպիր դուռը, բանալին ներսդ խցկիր ու հաստատուն քայլերով մոռացիր...
Դու էլ տուն չունես, համակերպվի׳ր,
Թող փողոցը դառնա քո կեցության կենտրոնը մինչև նոր տուն կգտնես ու ջերմություն, տանիք, բուխարի,, մի մաշված բազկաթոռ, լիքը փոշի, մենակութուն...
... Մինչև էլի թեթև կլինի,
Մինչև...
No comments:
Post a Comment